Westchnęłam.
- Gdybyś miał ludzkie wspomnienia prawdopodobnie to wszystko nie byłoby takie trudne - stwierdziłam. - Wejdź do niego. Jeśli to rzeczywiście wspomnienia może tam się coś dziać co nas naprowadzi.
Nick zamknął oczy skupiając się.
2 minuty... 4 minuty... 5 minut...
I nagle Nick krzyknął. Krótko, ale głośno. Aż się przeraziłam.
Otworzył oczy spojrzał na mnie.
- I co? - spytałam zaciekawiona.
<Nick?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz